~ Pierwszy ~

       Maj w Londynie wyglądał różnie. Czasami bywało bardzo ciepło, a czasami szkoda było w ogóle wychodzić z domu. Tego dnia było bardzo słonecznie. Jak co rano zwlokłam się ze swojego wielkiego łóżka i stanęłam przed lustrem w łazience. Ta sama twarz, ten sam grymas na ustach, te same zimne oczy. Wszystko to samo. Od dłuższego czasu tak właśnie wyglądałam. I jakoś wcale mi to nie przeszkadzało.
Umyłam się, ułożyłam włosy i zrobiłam dość ciemny makijaż. Ubrałam się w TEN zestaw a na koniec spryskałam się ulubioną perfumą od Chanel. Byłam gotowa na kolejny, szary dzień swojego życia.
       Zeszłam na dół po krętych schodach z jasnego drewna i zapinając na nadgarstku bransoletkę, udałam się do kuchni. Przy stole siedział ojciec. Jak zwykle czytał poranną gazetę i popijał swoją ulubioną kawę, której zapach roznosił się po całym parterze. Minęłam go bez słowa i otworzyłam lodówkę. Wyjęłam z niej jogurt bananowy i zjadłam go pospiesznie.
Tego dnia umówiona byłam z Jessie. Wpadłyśmy na szatański pomysł, żeby zrobić sobie tatuaż. Odkąd się poznałyśmy, ciągle o tym gadałyśmy a teraz po prostu zamierzałyśmy to zrobić.
Wyrzuciłam pusty kubek do kosza, nałożyłam na oczy nowe ray bany i gotowa wyszłam z domu. Włożyłam słuchawki w uszy i włączyłam ulubioną piosenkę Nirvany - Come as you are. Właśnie takiej muzyki teraz słuchałam.
Wolnym krokiem szłam ulicami Londynu. Z Jess miałam spotkać się pod studiem. Przez całą drogę mijałam masę ludzi. Jedni gdzieś się spieszyli, inni spacerowali a jeszcze inni zaczepiali wszystkich dookoła. Przechodząc obok grupy chłopaków, słyszałam gwizdy i głupie odzywki. Wystawiłam im środkowy palec i poszłam dalej. Tak, właśnie taka teraz byłam. Wszystko i wszystkich miałam gdzieś. Miła i przyjazna dziewczynka, która na wszystko patrzyła przez różowe okulary, zniknęła na dobre. I nigdy miała nie wrócić.
       W końcu doszłam na miejsce. Jessie już na mnie czekała. Przywitałyśmy się całusem w policzek i weszłyśmy do studia. Powitał nas wysoki, mocno umięśniony facet. Szybko wytłumaczyłyśmy mu o co nam chodzi i już po chwili siedziałyśmy nad albumem z przeróżnymi wzorami. Stanęło na tym, że zdecydowałyśmy się na dwa. Ja na łopatce i nadgarstku a Jess na plecach i brzuchu. Przesiedziałyśmy tam prawie cały dzień, ale było warto. Efekt był niesamowity. Moje wyglądały tak (one and two), a Jess tak (one and two). Owszem, trochę bolało, ale byłyśmy zadowolone.
Późnym popołudniem, gdy opuściłyśmy studio, poszłyśmy do Milkshake City na swoje ulubione koktajle. Odebrałyśmy je i wyszłyśmy.
-Słyszałaś o tym nowym klubie? - spytała mnie przyjaciółka.
-Jasne, że słyszałam dupo. Nikt nie gada o niczym innym - odpowiedziałam i wywróciłam oczami.
-Chciałam się tylko upewnić. Oczywiście idziemy na otwarcie, tak?
-No to ba. Nas by nie było? Bez nas nie ma imprezy. Nie przepuszczę takiej okazji. To będzie podobno jeden z największych klubów w Londynie.
-Coś czuję, że będziemy tam stałymi bywalcami. Ej, masz peta?
-Ja bym nie miała? - odpowiedziałam i wyciągnęłam z torebki całą paczkę.
Wzięłyśmy po jednym i już po chwili zaciągałyśmy się dymem. Zawsze nienawidziłam papierosów. Uważałam, że są ohydne i szkodzą zdrowiu. A teraz? Nie mogłam wytrzymać dwóch dni bez palenia. I tak umierałam, więc po co w ogóle się przejmować?
       Kiedy skończyłyśmy palić, wzięłyśmy po miętowej gumie do żucia i poszłyśmy do galerii. Łaziłyśmy po sklepach i jak zwykle kupowałyśmy co nam wpadło w ręce. Tak o, z nudów. Zawsze miałam pieniądze. A gdy mi ich brakowało, wystarczyło parę słów do rodziców i z powrotem miałam pełne kieszenie.
Nagle zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Max'a.
-O proszę, nasz Romeo się odezwał - zakpiła Jess.
Prychnęłam tylko i odebrałam.
-Słucham misiaku?
-Cześć kociaku - usłyszałam jego głos - mogę ci przeszkodzić?
-Przeszkadzaj ile chcesz. Co jest?
-Mała sprawa. Eric urządza dzisiaj domówkę. Macie ochotę wpaść?
-Ten Eric, za którym szaleje nasza Jessie? - spytałam i wystawiłam jej język.
Na sam dźwięk jego imienia zaczęła się przysłuchiwać.
-Tak, ten sam - zaśmiał się - to jak? Wpadacie?
-Jasne, że tak. O której?
-Wszystko zaczyna się o 20:00. Wpadnę do was po drodze, zgoda?
-Jak najbardziej. To do zobaczenia.
-Pa kocie. Kocham cię!
-Ja ciebie też miśku.
Cmoknęłam do słuchawki i zakończyłam połączenie. Tak jak się spodziewałam, Jessie była wniebowzięta. Poszłyśmy więc jeszcze do kilku sklepów i kupiłyśmy rzeczy na wieczór. W końcu wróciłyśmy do domu, bo zrobiło się dość późno.
       Kiedy tylko przekroczyłam próg, zobaczyłam całą masę dziewczyn kręcących się po korytarzu. Uniosłam jedną brew do góry i skrzywiłam się. Modelki. Czyli rodzice przygotowywali kolejny pokaz. Tym lepiej dla mnie. Przynajmniej nie zauważą, że nie będzie mnie przez cała noc. I był też kolejny plus. Znów miałam dostać całą masę nowych ciuchów. Punkt dla mnie.
Przepchnęłam się przez tłum krzątających się dziewczyn i poszłam do siebie. Zakupy zaniosłam do garderoby. Wróciłam i włączyłam na wieży płytę i już po chwili cały mój pokój wypełniała ostra muzyka zespołu My Chemical Romance. Uśmiechnęłam się pod nosem i poszłam pod prysznic. Musiałam jednak uważać, żeby nie naruszyć tatuaży, co było niezwykle trudne. W końcu wyszłam i stanęłam przed wielkim lustrem, mierząc wzrokiem swoją sylwetkę. Płaski brzuch, szczupłe uda, chude ramiona i zgrabne łydki. Jednak i tak musiałam schudnąć. Skrzywiłam się tylko i wytarłam nagie ciało białym, miękkim ręcznikiem. Miałam coraz mniej czasu. Ułożyłam włosy, zrobiłam ostry, ciemny makijaż i poszłam do wielkiej garderoby. Wyciągnęłam zestaw, który kupiłam i przebrałam się w niego.
       W końcu wybiła odpowiednia godzina. Do małej torebki schowałam telefon, błyszczyk, papierosy, przybory do makijażu i gumy do żucia. Gotowa zeszłam na dół i o mały włos nie zderzyłam się z matką.
-Wychodzisz gdzieś? - spytała lustrując mnie wzrokiem.
-Nie, ubrałam się tak, bo będę robić kolację - zakpiłam.
-Może grzeczniej?
-Może nie? W ogóle to co cię to obchodzi? Wcześniej nie zwracałaś uwagi na to, czy w ogóle jestem w domu.
-Lizzie nie przeginaj. Wzięłaś leki?
-Jasne, że wzięłam. Nie jestem taka tępa. I nie zgrywaj zatroskanej mamusi bo ci to nie wychodzi.
Minęłam ją i po prostu wyszłam z domu, trzaskając drzwiami. Akurat w tym samym momencie na podjeździe zatrzymał się samochód Max'a. Uśmiechnęłam się pod nosem i podeszłam do niego. Wysiadł, żeby się ze mną przywitać. Wziął mnie w ramiona i namiętnie pocałował.
-Witaj piękna - zamruczał mi do ucha i lekko je przygryzł.
-No cześć - odpowiedziałam - zabieraj łapy z mojego tyłka Max.
Chłopak posłusznie się odsunął. Cmoknęłam go w usta i oboje wsiedliśmy do samochodu. Po drodze zgarnęliśmy jeszcze Jessie.
Pod domem Eric'a stała już cała masa samochodów. Zaparkowaliśmy wóz w wolnym miejscu i wysiedliśmy. Max objął mnie ramieniem i wspólnie weszliśmy do domu przyjaciela. Eric stał przy drzwiach i witał gości. Kiedy nas zobaczył, szeroko się uśmiechnął.
-O proszę, moi ulubieni goście - powiedział i wpuścił nas do środka.
-Sprosiłeś tu cały Londyn czy jak? - spytałam rozglądając się dookoła.
-No cóż.. powiedzmy. Liz, wyglądasz fantastycznie.
-Ta.. podobno - wywróciłam oczami i uniosłam do góry jedną brew. Taki mój mały nawyk.
-E, wara od mojej dziewczyny Eric - odezwał się Max.
-Spokojnie stary. Wiem, że jest tylko twoja.
-No to masz szczęście przyjacielu.
-Hej, Jess - zwrócił się do niej - masz ochotę zatańczyć?
-A masz alkohol? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
-Wątpisz we mnie kochanie?
-Mam nadzieje, że nie. I bez takich odzywek.
-Okay, okay skarbie. Pani pozwoli.
Wziął ją pod rękę i wspólnie weszliśmy w głąb domu. Muzyka rozbrzmiewała wszędzie, a dookoła kręciła się cała masa ludzi. Sporo udało mi się rozpoznać, ale reszty nigdy nie widziałam na oczy. Max wziął mnie za rękę i zaprowadził do stolika z napojami. Zrobiliśmy sobie po drinku i usiedliśmy na wygodnej, skórzanej sofie w kącie pokoju. Wtuliłam się w niego i sączyłam swój napój. Impreza się rozkręcała. Po chwili dołączyli do nas Eric z Jess i kilka innych osób, które znałam z imprez. Zaczęliśmy tańczyć, wygłupiać się i oczywiście pić.
       Podwalało się do mnie wielu chłopaków. Unosiłam tylko brwi, mówiłam "nie twoja liga chłoptasiu" i szalałam dalej. Max kipiał ze złości, ale uspokajałam go mówiąc, że nikt stąd nie zasługuje nawet na moje spojrzenie. Jess całą noc bawiła się z Erick'iem. Impreza była naprawdę udana. W pewnym momencie wyszłam na taras, żeby zapalić. Wyciągnęłam z torebki paczkę papierosów i już po chwili zaciągałam się dymem. Nagle ktoś objął mnie od tyłu i zaczął całować po szyi.
-Jeżeli nie jesteś Max'em to wypierdalaj bo będzie z tobą źle - warknęłam.
-Spokojnie kochanie - usłyszałam głos swojego chłopaka - to tylko ja.
-Okay - zamruczałam i oddałam się jego pocałunkom, przechylając głowę do tyłu.
Zgasiłam papierosa i odwróciłam się do niego. Już po chwili wpiłam się w jego usta. Jedną ręką złapałam go za szyję, a drugą wplotłam w jego ciemnie włosy. Wiedziałam, czym to się skończy. Max napierał na mnie i coraz bardziej pogłębiał pocałunki. Oddałam mu się bez niczego. W końcu wziął mnie za rękę i zaprowadził w głąb domu. Weszliśmy do jakiegoś pokoju i od razu padliśmy na łózko. Szybko pozbyliśmy się ubrań. Mogłam powiedzieć, że było wspaniale. Ostatnio prawie każda impreza kończyła się tak samo. Kac i seks. Później na nic już nie miałam siły. I tak było już nad ranem. Wtuliłam się w Max'a i zasnęłam.
       Obudziłam się późno. Wiedziałam, że połowa gości i tak pewnie jeszcze śpi. W tym Max. Wstałam, zebrałam swoje porozrzucane ciuchy i szybko się ubrałam. Później poszłam do łazienki żeby się ogarnąć. Na szczęście nie wyglądałam tak źle, jak myślałam. I na szczęście miałam w torebce przybory do makijażu. Szybko się umalowałam i wróciłam do pokoju. Mój chłopak ciągle spał. Postanowiłam więc sprawdzić, kto jeszcze imprezował. Już chciałam wychodzić, gdy nagle zakręciło mi się w głowie. Zrobiło mi się słabo i o mały włos nie upadłam.
-Max.. - powiedziałam słabym głosem, jednak nie doczekałam się reakcji - Max!
Krzyknęłam na tyle, na ile mogłam i w końcu powoli otworzył oczy. Dokładnie w tej chwili upadłam na podłogę. Chłopak od razu znalazł się przy mnie. Widziałam tylko jego przestraszone oczy, a później straciłam przytomność.
       Nie mam pojęcia jakim cudem znalazłam się w szpitalu. Podobno zrobili mi całą masę badań i wyszło, że mam niedobór żelaza. Pięknie. Jeszcze tylko anemii mi brakowało. Max siedział przy mnie. Rozmawiałam z lekarzem, który chciał zostawić mnie w szpitalu na obserwacji. Wiedział, że miałam białaczkę i robił to, co powinien. Jednak ja nie zamierzałam zostawać w tym przeklętym miejscu. Wypisałam się na własne żądanie. Widać było, że lekarz nie był zadowolony i próbował mnie przekonywać, że to dla mojego dobra. Jednak ja go nie słuchałam. Wypisał mi receptę na jakieś lekarstwa i mogłam iść do domu. Max objął mnie swoim silnym ramieniem i wyprowadził z budynku.
-Jesteś pewna, że wiesz co robisz? - spytał zanim wsiedliśmy do samochodu.
-Nie zostanę w szpitalu - powiedziałam twardo - nawet nie ma takiej opcji. Nie chcę czuć się chora. I koniec tematu. A w ogóle to ty możesz prowadzić? Wczoraj sporo wypiłeś.
-Skoro dojechałem tutaj bez problemu, to wrócę równie łatwo. Do wozu.
-Okay, okay. Po prostu zawieź mnie do domu.
-Tak jest księżniczko.
-Daruj sobie.
Wsiadłam do jego samochodu i po chwili odjechaliśmy ze szpitalnego parkingu. Przez cała drogę oboje milczeliśmy. Zastanawiało mnie to, dlaczego tak nagle zasłabłam. Przecież brałam leki. Byłam już na niejednej imprezie i do tej pory mi się to nie zdarzyło. Jak mogłam stracić przytomność? Co było nie tak?
-A tak w ogóle - odezwał się Max, wyrywając mnie z rozmyśleń - to podoba mi się twój tatuaż na łopatce. I  na nadgarstku również. Świetny wybór.
-Dziękuję. Już się tak nie podlizuj - powiedziałam i cmoknęłam go w policzek.
-I.. martwię się o ciebie, Liz.
-Daruj sobie sentymenty Max. Nie będę o tym gadać. Stało się i trudno - odpowiedziałam twardo.
-Skoro tak mówisz. Na pewno wszystko ok?
-Tak, wszystko ok. Skończ już paplać na ten temat zgoda? Denerwujesz mnie.
-Okay, okay. Buzia na kłódkę kocie.
-No i tak ma być.
W końcu stanęliśmy pod bramą do mojego domu. Pocałowałam Max'a na pożegnanie, wysiadłam z samochodu i weszłam do środka. Panowała tam kompletna cisza, co świadczyło o tym, że rodzice byli na pokazie. Jak dla mnie lepiej.
Poszłam do kuchni i przygotowałam sobie sałatkę z tuńczykiem. Zjadłam ją ze smakiem i spojrzałam na zegar. Od razu się skrzywiłam. Wstawiłam miskę do zmywarki i otworzyłam małą szafkę, w której mieściły się wszystkie moje lekarstwa. Pełno różnokolorowych tabletek, które codziennie musiałam przyjmować. Wzięłam wszystkie potrzebne i popiłam je zimną wodą. Odstawiłam szklankę i poszłam do siebie. Usiadłam przy biurku i włączyłam laptopa. Zalogowałam się na Facebook'u, Twitterze i kilku innych stronach i zaczęłam je przeglądać. Przeczytałam kilka ciekawych wpisów, odpisałam na jakieś bezsensowne wiadomości i opublikowałam jeden wpis. "Ciekawość jutra zwycięża wszystko". W sumie sama nie wiedziałam, skąd takie słowa przyszły mi do głowy. Kliknęłam "opublikuj" i zamknęłam laptopa. Położyłam się na łóżku ze słuchawkami w uszach, włączyłam pierwszą piosenkę z playlisty i myślałam nad tym, co jeszcze może się wydarzyć. Co jeszcze mnie czeka. Ile rzeczy przede mną. I w końcu o tym, jak będzie wyglądała moja śmierć.
       Nagle drzwi do mojego pokoju się otworzyły i do środka weszła matka. Niechętnie ściszyłam piosenkę i spojrzałam na nią gniewnie.
-Istnieje coś takiego jak pukanie - powiedziałam ostro i usiadłam.
-Pukałam kilka minut, ale nie raczyłaś nawet się odezwać - odpowiedziała i usiadła obok mnie - wiem, że byłaś w szpitalu.
-I co z tego? - bąknęłam - Wielkie mi rzeczy. Nie pierwszy i nie ostatni raz.
-Nie przejmujesz się tym?
-Co to w ogóle ma być? Co cię nagle napadło, że tak interesujesz się moim życiem i moją osobą? Gadaj o co ci chodzi, a nie jakieś nic nie warte bzdety.
-Jedna z naszych modelek się rozchorowała. Potrzebuję kogoś na zastępstwo.
-I myślisz, że niby ja miałabym łazić po wybiegu i kręcić dupą? - spytałam unosząc jedną brew.
-Tak. Tak właśnie myślę. Pokaz jest w sobotę. Popracujemy nad twoich chodem i spokojnie możesz wystąpić.
-Świetnie. Jest tylko jeden mały problem. Moja odpowiedź brzmi: nie.
-Jest jeszcze jeden problem. Ja nie przyjmuję odmowy. Albo wystąpisz, alb koniec z kieszonkowym. Proste?
-Ciebie chyba już do reszty pogięło! Znajdź sobie kogoś innego! Mało jest modelek w Londynie?!
-A więc postanowione. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć.
-Nie wejdę na żaden pieprzony wybieg! Nie i koniec! A teraz wynocha z mojego pokoju!
Matka posłusznie wstała i wyszła, a ja trzasnęłam drzwiami i zamknęłam je na klucz.
Jeszcze tylko tego mi brakowało. Jeżeli myślała, że będę prezentować jakieś głupie kolekcje przed całą masą ludzi, to grubo się pomyliła. Nie zamierzałam w niczym jej pomagać. Niech sama sobie radzi. Jej życie to jej problem. Ona moim nigdy się nie przejmowała, więc ja nie zamierzałam interesować się jej problemami.
       W końcu poszłam pod prysznic, przebrałam się w piżamę i położyłam się w wygodnym łóżku. Ciągle zastanawiałam się nad tym, co przyniosą kolejne dni. Zamknęłam oczy i odpłynęłam do krainy snów..

_____________________________

No i jest jedyneczka :)

Wybaczcie, że taka słaba, ale to wszystko dopiero się rozkręca :D

Akcja jeszcze się zacznie :D OBIECUJĘ :D

CZYTASZ = KOMENTUJESZ ♥

Chyba nie proszę o wiele.. ? :)

Do następnego ! < 3